به گزارش مشرق، مردم سوریه و لبنان و عراق، شهید «حسن شاطری» را با نام جهادی «حسام خوشنویش» بیشتر از ایرانی‌ها می‌شناسند. او که مسوولیت معاونت مهندسی نیروی قدس سپاه را برعهده داشت، پس از جنگ ۳۳ روزه لبنان مامور بازسازی این مناطق شد و نه تنها اماکن متعلق به شیعیان که بسیاری از بناهای مربوط به اهل سنت و مسیحیان را بازسازی کرد. او در مقطعی عهده‌دار پروژه‌های عمرانی در افغانستان جنگ‌زده بود. همچنین نظارت اجرایی چندین طرح و پروژه به منظور رفاه مردم سوریه و عراق را نیز بر عهده داشت.

شاطری قبل از ۲۰ سالگی وارد جبهه‌های دفاع مقدس شد و مسوولیت مخابرات، پشتیبانی و لجستیک را برعهده داشت. او پس از جنگ در رشته مهندسی عمران فارغ التحصیل شد و مدرک کارشناسی ارشدش را اخذ کرد. در همان زمان فرماندهی تیپ ۴۰ صاحب الزمان (عج) و تیپ ۵۳ ارومیه را به‌منظور اجرای پروژه‌های مهندسی و عمرانی برعهده داشت. وی سرانجام پس از سال‌ها جهاد و مجاهدت در تاریخ ۲۴ بهمن سال ۱۳۹۱ در مسیر دمشق به بیروت، به شهادت رسید.

سردار شهید حاج قاسم سلیمانی در صحبتی درباره شهید شاطری گفته بود: «وقتی صحبت از شهید شاطری می‌کنیم حرف از یک فرمانده لشکر، فرمانده پادگان یا فرمانده نظامی منصوب شده نیست. چرا دفاع مقدس ما تبدیل به یک مدرسه شد؟ مدرسه‌ای عمیق‌تر از دفاع مقدس پیدا نمی‌شود که مدل رفتاری حقیقی دینی، اخلاقی، مدیریتی در ابعاد گوناگون را به نمایش گذاشته باشد. شهید شاطری چهره غم گرفته در اثر خرابی‌های وسیع را با رفتارش چنان عوض کرد که فکر نمی‌کنم هیچ کس توانسته باشد به این اندازه تبلیغ مذهب کند.‌

نمی‌توان به شاطری مدال داد و گفت او فلان تپه را گرفت. کار او بزرگتر از فتح تپه و مکان بود. او دل‌ها را تصرف کرد، با حقیقت عمل خود و اخلاق خودش؛ برای همین بزرگی‌اش زمانی نمایان شد که رفت.

باید بروید جنوب لبنان تا ببینید مسیحی‌ها برای کمتر شهیدی می‌روند در کلیسا و در مناطق خود مجلس می‌گیرند، اما تمام مذاهب و ادیان جنوب لبنان برای شهید شاطری مراسم گرفتند. او صدور اخلاق و رفتار کرد و از این رو ماندگار شد. در جایی شهید شاطری را دیدم که مردم برای او دست تکان می‌دادند و در مشکلات به او رجوع می‌کردند.

این‌ها فرد نیستند، شهر نیستند، بزرگتر از یک شهر هستند. بعضی وقت‌ها انسان فرد را از دست می‌دهد، بعضی وقت‌ها یک فرد اندازه یک شهر و استان، استان گاهی بزرگ‌تر از یک استان است و اندازه کشور است و نماد مذهبی است. انسان لذت می‌برد از این افراد، شیعه یعنی این، کدام قلب است که تسلیم این افراد نشود؟!»